„Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie. Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym”. (Łk 21,25-28.34-36)
Drodzy Członkowie i Przyjaciele Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego!
Rozpoczęliśmy czas adwentowego oczekiwania. Jesteśmy zaproszeni do przyjęcia określonej postawy, którą cechują trzy zasady. Pierwsza z nich to uważnie patrzeć na rzeczywistość we mnie i wokół mnie. Druga zasada czekania na Boga to niczym się nie zadowalać i nie rezygnować z szukania. Należeć do tych, którzy nie spodziewają się zbyt wiele po ludzkiej historii, ale oczekują i tęsknią do tego, co „lepsze”, kierując swój wzrok ku Bogu. Trzecim warunkiem autentycznego szukania Boga jest przekonanie, że odpowiedź musi przyjść… Czekać to wyznawać, że gotowa odpowiedź tutaj nie istnieje; to żyć nadzieją, że odpowiedź przyjdzie, że czekanie się opłaci, że przy końcu czasów wszystko, co dobre i co złe znajdzie swoje uzasadnienie i spełnienie.
Kochający Boże,
Stajemy przed Tobą prosząc o Twą szczególną łaskę na rok poświęcony pamięci nawrócenia świętego Ignacego.
Wspominamy bitwę pod Pompeluną, waleczność Ignacego, jego brawurę i umiejętność odnoszenia się do swoich towarzyszy.
Wspominamy jego ranę; zrujnowane marzenia; jawną porażkę; kruchość zdrowia; powrót do Loyoli i długie dni poszukiwania duszy starającej się znaleźć własną drogę w życiu, w końcu oddanie swojego życia Tobie po usłyszeniu Twojego głos przemawiającego przez czytania, sny, modlitwy i wyobraźnię.
Litania została ułożona z okazji rocznicy 450-lecia działalności w Polsce (1571-2021) ruchu świeckich inspirowanego duchowością św. Ignacego i szczególną miłością do Maryi przez o. Adam Schulza SJ. Litania jest przeznaczona do użytku wewnętrznego.
W Litanii wymienieni są polscy Święci, Błogosławieni oraz Słudzy Boży, którzy należeli do Sodalicji Mariańskiej obecnie Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, lub byli jej moderatorami.
Czytaj więcej: Litania Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego. Święci Polscy
Propozycja rachunku sumienia na podstawie Ćwiczeń Duchownych św. Ignacego z Loyoli (5 punktów)
1. Otwarcie się na Boga Stwórcę
Otwórz się na Boga, mego Stwórcę, który dzisiaj kontynuował historię Twojego zbawienia. Stań przed Chrystusem wzrastającym w Tobie (por. J 3, 30), prosząc Ducha Świętego o światło poznania wydarzeń minionego dnia w Chrystusie.
Konferencja na temat codziennego ignacjańskiego rachunku sumienia
Głównym przesłaniem Ćwiczeń Duchowych św. Ignacego jest odnajdywanie Boga w całej otaczającej nas rzeczywistości, poznawanie i słuchanie Boga mieszkającego, mówiącego i działającego w głębi każdego z nas i wokół nas oraz uwrażliwienie człowieka i uzdolnienie go do odpowiadania na te wezwania, do podejmowania współpracy z Bogiem. Przywrócenie tej zdolności człowieka do głębokiego porozumienia z Bogiem, a co za tym idzie z całym światem św. Ignacy nazywa uporządkowaniem życia: "Ćwiczenia duchowe, mają na celu odniesienie zwycięstwa nad samym sobą i uporządkowanie swego życia tak, by nie ulegać jakiemukolwiek nieuporządkowanemu przywiązaniu." (CD 21).
Pan Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Powiedział: "Uczyńmy człowieka na nasz obraz, podobnego nam". Bóg pragnie tworzyć mnie razem ze mną, a przeze mnie pragnie odtwarzać swój obraz w drugim człowieku. Ale ten obraz Boży we mnie ulega zamazaniu, skażeniu przez mój grzech. Dlatego potrzeba uwagi, otwartego serca, by wpatrywać się w Boga działającego w moim życiu, by Go nie zagubić.
Wskazówki dla prowadzonej Duchem Bożym
profetycznej wspólnoty ludzi świeckich
Przemówienie o. Nicolasa, skierowane do WŻCh
podczas Zgromadzenia Ogólnego WŻCh w Fatimie, 17.08.2008
Zapomniałem już, kiedy to było – kończył się właśnie jeden z etapów mojego życia: dwa lata studiów w Rzymie lub sześć lat posługi we Wschodnio-Azjatyckim Instytucie Duszpasterskim w Manili. Dowiedziałem się od kogoś, że wspólnota WŻCH w Japonii, dokąd wracałem, poprosiła ojca prowincjała, żebym został ich asystentem kościelnym. Być może byli bardzo zdesperowani i chcieli zapewnić sobie towarzyszenie jakiegoś, jakiegokolwiek jezuity. Prowincjał miał, jednak, inne plany i japońskie WŻCh zostało ode mnie uchronione. Moje kontakty z WŻCh były [odtąd] sporadyczne i nieczęste, choć zawsze istniały. Oczywiście, nigdy nie myślałem też, że będę tu stał dzisiaj zwracając się do Zgromadzenia Ogólnego. A muszę przyznać, że czynię to z prawdziwą przyjemnością.
Celem medytacji chrześcijańskiej jest nawiązanie pełniejszej relacji z Bogiem Osobowym – dążenie do pełnej jedności z Osobami Trójcy Świętej. Św. Ignacy, na bazie własnych doświadczeń mistycznych opisał metodę medytacji, w której proponuje zatrzymanie się nad Słowem Bożym. Metoda ta uczy słuchania Słowa Bożego. Św. Ignacy nakreślił ją w swoich „Ćwiczeniach Duchowych” (ĆD 46-54, 73, 75-77). Medytację wg. tej metody zwykło się nazywać medytacją ignacjańską.
Poniższe uwagi powstały na podstawie moich doświadczeń i lektur, które pomagają mi przygotowywać modlitwę medytacyjną. Dzielę się nimi z myślą o tym, że mogą być pomocne również i innym.
(4 pory roku)
Czas przygotowania (wiosna)
1. Przygotowanie osobiste - przeczytanie tekstu (może być wcześniej)
2. Przygotowanie bezpośrednie: uświadomienie sobie przed Kim staję i w jakim celu - miejsce medytacji, pozycja ciała, wyciszenie
Fragment książki Florencio Segura SJ „Dotyk Jezusa”
© Wydawnictwo WAM, Kraków 1999
Istotę życia wspólnotowego można streścić w następujący sposób: nie żyjemy we wspólnocie ani dla wspólnoty, lecz ze wspólnotą.
Nie żyjemy we wspólnocie. To znaczy, że wspólnota nie jest po prostu uregulowaną przestrzenią życia wspólnego. Nie jest także miejscem odpoczynku ani miejscem, w którym ułatwia mi się wypełnienie moich zobowiązań życia zakonnego.
Obecny rok w Kościele (od paździenrika 2004 do października 2005) jest obchodzony jako rok Eucharystii. Jest to doskonałą okazją do lepszego zgłębienia tej Tajemnicy.
W Eucharystii zarówno nasza Wspólnota jak i cała wspólnota Kościoła doświadcza jedności w miłości i działaniu (por. ZO 7). Życie WŻCH skoncentrowane jest na Eucharystii. To właśnie dlatego, wszyscy członkowie wspólnoty uczestniczą cyklicznie we wspólnym świętowaniu Eucharystii, wyrażając przez sakrament tę intymną łączność, która oparta jest na Chrystusie i Kościele. (Char. 142)
Strona ta zawiera zbiór odsyłaczy do dokumentów i tekstów poświęconych tematowi Eucharystii.
Jezus Chrystus jest Słowem, które istniało od pra-początków. Słowem, które stwarza i daje życie (por. J 1, 1.3-4). To Życie było Światłością ludzi: Prawdziwa Światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat (J 1, 9; por. J 1, 4). Słowo stało się Ciałem, abyśmy mogli je oglądać i dotykać (por. J 1, 14) oraz czerpać z pełni życia, którą ono zawiera (por. J 1, 4.16).
ul. Rakowiecka 61
02-532 Warszawa
NIP: 5213137346
REGON: 017235359
nr konta: 14 1600 1462 1858 0458 3000 0001
tel.: +48 733 734 777
e-mail: kontakt