Propozycja rachunku sumienia: Joseph Tetlow SJ

(z książeczki: ROZPALENI MIŁOŚCIĄ Modlitwy z jezuitami - Harter Michael SJ)

 

Tekst ignacjański
(ĆD 43)		 Propozycja: Joseph Tetlow SJ (z książeczki: ROZPALENI MIŁOŚCIĄ Modlitwy z jezuitami - Harter Michael SJ)
Punkt 1. Podziękować Bogu, naszemu Panu za otrzymane dobrodziejstwa. Zaczynam od spędzenia chwili czasu na dziękowaniu Bogu za dobre rzeczy, które mnie dziś spotkały. Czynię to dość szczegółowo, zachowując się prawie jak małe dziecko. Np. dziękuję Bogu za słońce albo za deszcz, za to, że udało mi się naprawić krzesło, że zadzwonił do mnie przyjaciel, że dobrze się czułem przez cały dzień, że miałem dość energii wieczorem, by dokończyć pracę. W czasie takiego wyliczania może się zdarzyć, że napotkani jakiś uczynek albo uczucie czy pragnienie, które podtrzymywałem, a za które nie mogę podziękować Bogu, ponieważ było to złośliwe lub grzeszne.
Punkt 2. Prosić o łaskę poznania grzechów i porzucenia ich. Podziękowawszy za otrzymane dary, proszę Boga o jeszcze jedną łaskę: abym mógł zobaczyć tak wyraźnie, jak to tylko możliwe, jak dzięki tym darom i przez nie staję się coraz bardziej żywy wobec Boga, a także bym dostrzegł, gdzie być może hamują one moje wzrastanie.
Punkt 3. Domagać się od duszy zdania sprawy od chwili powstania z łóżka aż po obecny rachunek sumienia, godzina po godzinie i chwila po chwili, najpierw z myśli, potem z mowy, wreszcie z uczynków - w takim samym porządku, w jakim zalecano [odprawiać] rachunek szczegółowy. Z kolei zbadam uważnie moje czyny, zaniedbania, myśli i pragnienia, i to, co mówią mi one o mojej relacji z Bogiem, jak również o mojej relacji wobec siebie samego i innych w Bogu. Każdy z nas odkrywa właściwą metodę takiej refleksji. Czasem pojedyncze wydarzenie wybija się na pierwszy plan. Np. straciłem panowanie nad sobą, skakałem z radości na wieść o czymś; odmawiałem podjęcia decyzji, o którą ktoś mnie prosił; spędziłem zbyt wiele czasu, robiąc coś bardzo prostego. Z całą cierpliwością zapytam siebie, co moje postępowanie lub moja postawa oznaczały. Czy wyrażały one miłość Boga, czy też może lęk albo brak zaufania? Czy wskazywały może, że podejmuję się zbyt wielu zadań i dlaczego tak robię? Czy wskazywały, że być może nie akceptuję mojego życia lub mojego świata?
W innych przypadkach nie będzie jakiegoś szczególnego wydarzenia, ale można znaleźć pewien schemat przejawiający się w ciągu dnia. Np. przez cały dzień czułem się zaniepokojony i zmartwiony; ile razy widziałem pewną osobę, chciałem, by zwróciła na mnie uwagę; wszystko szło mi szybko i łatwo; wybuchałem gniewem z powodu drobiazgów. Cierpliwie zapytam siebie, co taki wzór zachowania oznacza w kontekście mojej wiary w Boga i mojego zaufania, i miłości do Boga.
Rozpoznać: jestem w strapieniu czy w pocieszeniu? Ważne! W innych znowu momentach mogę zaobserwować klimat mojego życia tak wyraźnie jak pogodę. Np. stałem się bardzo niezadowolony z mojej pracy; pozbywam się stopniowo zadawnionej urazy z powodu czegoś, co zrobiła moja żona lub mąż; pogłębia się moja świadomość tego, że Bóg patrzy na mnie z miłością; prosząc Boga o coś, na czym mi bardzo zależało, przez cały dzień byłem przeświadczony, że mnie wysłucha. Z tą samą cierpliwością zapytam, co ten klimat mówi mi o mnie i o Bogu.
Punkt 4. Prosić Boga, naszego Pana, o przebaczenie win. W czwartym kroku przyniosę to, co odkryłem na modlitwę, rozmawiając z Bogiem i mówiąc mu wszystko, co powinienem powiedzieć. Pozwalam Bogu zadziwić mnie nowymi odkryciami, wewnętrznym zrozumieniem i pocieszyć mnie wiarą i nadzieją. Przynoszę Bogu najbardziej palące potrzeby, które teraz odczuwam: zadawnione urazy, których nie jestem w stanie się pozbyć; dawne przyzwyczajenie, które usilnie chcę zmienić; bezmyślne przeżywanie dnia bez dziękowania i chwalenia mojego Stwórcy. Proszę Boga, aby mnie pouczył i pomógł mi przyjąć to pouczenie.
Punkt 5. Postanowić poprawę za Jego łaską. Na zakończenie postanowię zachować ducha dziękczynienia i pozbyć się szkodliwych schematów myślenia, które stoją pomiędzy mną a moim Stworzycielem. Otworzę się na przyjęcie jakiejkolwiek zmiany we mnie, która mogłaby nastąpić, gdyby Bóg zechciał dać mi łaskę większą od tej, o którą proszę. To Bóg bowiem jest Panem mojego życia i mnie samego. W Nim, a nie w sobie, pokładam ufność.

Celem rachunku sumienia jest otwarte dążenie do poznania prawdy o Bogu działającym w naszym życiu i do prawdy o nas samych, którą Bóg nam codziennie przekazuje. W świetle tej prawdy mamy porządkować to, co wymaga uporządkowania i przyjmować to, czego zmienić nie możemy przyjmując te drugie rzeczy również jako wyraz Bożej woli dla nas. Rachunek sumienia pomaga nam nazwać rzeczy po imieniu.

Ignacjański rachunek sumienia to nie tyle rozliczanie się z własnych słabości, co raczej dialog człowieka z Bogiem o wzajemnej miłości: o miłości Boga do człowieka i człowieka do Boga; to dialog z Bogiem o Jego wezwaniach i o naszych odpowiedziach na tę miłość. Dlatego konieczna jest postawa wewnętrznej szczerości wobec siebie, ludzi i wobec Boga. Rachunek sumienia to mój "kwadrans szczerości" przed Panem (codzienna wieczorna modlitwa trwająca 15 min). Ignacy nazywał ten czas najważniejszym kwadransem dnia.

Rachunek sumienia składa się z 5 etapów:

  1. Dziękować Bogu Panu naszemu za otrzymane dobrodziejstwa.

Dziękczynienie wypływa z wiary, że wszystko pochodzi od Boga.. W takiej ufności należy dziękować za wszystko, co mnie spotkało w ciągu minionego dnia: osoby, wydarzenia, radości, a także trudności i słabości, których doświadczyłem. Rzeczy dobre i trudne, których czasem nie umiem od razu zrozumieć.

  1. Prosić o łaskę poznania grzechów i odrzucenia ich precz.

Przyzywać światła Ducha Świętego, aby zobaczyć siebie samego. Tylko dzięki temu światłu będę mógł spojrzeć na siebie, na swoje grzechy i słabości z miłością, tak, jak patrzy na mnie Bóg.

  1. Żądać od duszy swojej zdania sprawy z myśli, słów i czynów.

Dokonać .przeglądu. naszego postępowania od godziny wstania przechodząc godzinę po godzinie lub jedna pora dnia po drugiej, najpierw, co do myśli, potem, co do słów i uczynków. Przypatrzeć się w świetle wiary wydarzeniom, które miały miejsce. Patrzeć co te wydarzenia powodowały we mnie. Poznawać, w jaki sposób Bóg we mnie działał i ku czemu mnie prowadził, ku czemu pociągał i jak na to odpowiadałem.

  1. Prosić Boga, Pana naszego, o przebaczenie win.

Przepraszać za te sytuacje, w których sprzeniewierzyłem się Bożemu wezwaniu, nie zrobiłem tego, do czego mnie wzywał Pan. Przebaczać tym, którzy mnie poranili, prosić o przebaczenie tych, których ja poraniłem, pomodlić się za nich, a także przebaczyć samemu sobie swoje ludzkie słabości i ograniczenia. Wzbudzić skruchę i żal, który winien być doświadczeniem przebaczającej Miłości, odnalezieniem się w ramionach Miłosiernego Ojca.

  1. Postanowić poprawę przy Jego łasce.

Uczynić konkretne pełne nadziei postanowienie poprawy najpierw w jednej drobnej rzeczy, pamiętając, że nie mogę zmienić wszystkiego.

Podkategorie

Radio 2022

WŻCh w Polsce

ul. Rakowiecka 61
02-532 Warszawa

NIP: 5213137346
REGON: 017235359
nr konta: 14 1600 1462 1858 0458 3000 0001

Kontakt

tel.: +48 733 734 777
e-mail: kontakt

© WŻCH Polska 2024
Wykonanie: Solmedia.pl