Homilia na Mszy św. z okazji 40-lecia wspólnoty św. Szczepana

Dzisiejsza niedziela jest niedzielą Dobrego Pasterza, jest Nim Jezus Chrystus. Dobry Pasterz to taki, który daje życie owcom, głosi słowo Dobrej Nowiny, które dociera do serca człowieka. Kiedy myślimy o dobrym pasterzu, to jednocześnie myślimy o pasterzach, jakimi są kapłani, i słusznie. Modlimy się w tym dniu o nowe powołania kapłańskie i do życia zakonnego.

Ale warto sobie uświadomić, że każdy chrześcijan jest powołany do tego, aby być dobrym pasterzem w miejscu, w którym żyje, pracuje, tworzy rodzinę. Świeccy mają być dobrymi pasterzami w świecie. Kapłani mają być dobrymi pasterzami wewnątrz wspólnoty Kościoła, a świeccy mają być dobrymi pasterzami w świecie, wszędzie tam, gdzie ich Pan powołuje.

Ruchy są takim miejscem formacji i dojrzewania świeckich pasterzy – można by powiedzieć, że są takimi seminariami duchownymi dla świeckich.

Dziś skupiamy się na WŻCh, a konkretnie na wspólnocie św. Szczepana.

Kiedy powstała wspólnota św. Szczepan, czasy były specyficzne.

W Polsce Wspólnota Życia Chrześcijańskiego zaczęła się odradzać w okresie wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża, I pielgrzymki Jana Pawła II, powstawania „Solidarności” oraz doświadczenia stanu wojennego.

W 1977 roku powstaje pierwsza wspólnota WŻCh w Warszawie, utworzona z inspiracji o. Tadeusza Koczwary SJ, grupa zajmowała się głównie pomocą w organizacji rekolekcji dla chorych.

Natomiast rozwój Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego zaczyna się w 1980 roku w Piotrkowie Trybunalskim, kiedy to o. Adam Schulz SJ rozeznawał, co zaproponować członkom ruchów, szczególnie Odnowy w Duchu Świętym, Światło-Życie oraz członkom Duszpasterstwa Akademickiego, którzy poszukują bardziej pogłębionej formacji, a zarazem pragną być aktywnymi apostołami w świecie.

I w tych warunkach powołana zostaje wspólnota św. Szczepana.

Wspólnota św. Szczepan była pierwszą wspólnotą w Warszawie, a zarazem wspólnotą, poprzez którą Duch Święty kształtował nowy ruch w Polsce – Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego. To ona organizowała spotkania dla nowo powstających  wspólnot w całej Polsce i wspierała ich rozwój.

Kim był św. Szczepan?

Święty Szczepan był pełen mocy Ducha Świętego i tak też się stało z tymi, którzy zakładali wspólnotę św. Szczepana. Większość z nas doświadczyła chrztu w Duchu Świętym i była pełna mocy Ducha Świętego, ale droga i formacja Odnowy w Duchu Świętym im nie wystarczyła, szukali czegoś więcej.

Tym czymś więcej była duchowość św. Ignacego dla świeckich. Z jednej strony to było coś zupełnie nowego – odkrywanie duchowości igancjańskiej w nowym duchu, i to dla świeckich, a z drugiej strony była to kontynuacja ponad 350-letniej tradycji, która rozwijała się w Sodalicji Mariańskiej.

Święty Szczepan był diakonem, a więc posługującym potrzebującym w pierwszym Kościele. Wspólnota św. Szczepana też stała się posługującą wobec innych grup, ludzi, wspólnot. To ona głównie organizowała ogólnopolskie spotkania formacyjne, była laboratorium poszukiwania nowych dróg formacji bardziej uwzględniającej świeckich oraz duchowość ignacjańską dla świeckich.

Trzeba było przejść od udzielania ĆD w formie konferencji – co było jedyną formą wtedy możliwą do odbycia ĆD, do udzielania ich metodą z indywidulnym towarzyszeniem, bardzie przypominającą tą, którą św. Ignacy prowadził.

Opracowywanie nowych metod formacji, uczenie się rozeznawania wspólnotowego, odkrywanie specyfiki apostolstwa dla świeckich.

Trzeba było się zająć formacją liderów ruchu, ale również formacją jezuitów, aby byli zdolni udzielać ĆD metodą indywidualną, umieli pracować ze świeckimi w małej grupie, rozeznawać itd. Głównie zajmował się tym o. Adam, ale i świeccy mieli wiele do zrobienia, aby uformować jezuitów zdolnych do pracy, uwzględniając duchowość ignacjańską dla świeckich.

Dużym problemem był brak znajomości, specyfiki powołania ludzi świeckich oraz duchowości specyficznej dla świeckich – głównie stosowano wtedy rozwodnioną duchowość zakonną lub kapłańską. Praktycznie do dzisiaj trwa odczytywanie tej duchowości i specyfiki powołania świeckich i ciągle jest jeszcze wiele przed nami.

Ważne było odkrywanie specyfiki apostolstwa świeckich, które nie może być sprowadzone do tego, co świeccy robią w Kościele i wokół Kościoła, ale apostolstwem jest ich zaangażowanie w świecie, w pracy, w życiu rodzinnym, społecznym, kulturalnym itd. Świeccy tworzą Kościół w świecie, są Kościołem w świecie.

Ojciec Święty Franciszek tak pisze: „Zbyt często myślimy, że świeccy zaangażowani w Kościele to ci, którzy pracują na rzecz parafii lub diecezji. Doprowadziliśmy do wytworzenia pewnej elity laikatu: osób, które poświęcają się «sprawom księżowskim». W ten sposób pozostawiliśmy na boku tych naszych braci, którzy każdego dnia wypalają swą nadzieję w walce, aby żyć wiarą”.

Organizowane były nie tylko systematyczne spotkania formacyjne w ciągu roku dla wszystkich wspólnot, ale również seminaria, rekolekcje prowadzone różnymi metodami, kursy itp.

Z opracowywanych materiałów korzystali i korzystają członkowie WŻCh, ale również członkowie innych ruchów i grup spoza WŻCh.

Święty Szczepan był też męczennikiem i tą łaską również wspólnota została obdarzona, może nie męczeństwem krwi, ale białym męczeństwem dnia codziennego w naszym życiu osobistym, rodzinnym oraz w posługiwaniu wspólnoty na rzecz innych osób. Jest to trud pracy, poświęcenia, ale również cierpienie, posługa cierpieniem niektórych z członków naszej wspólnoty jest bardzo wyraźna i nieraz dotkliwa.

Ale tym, co daje nam siłę do wytrwania, nie jest nasza osobista moc i siła fizyczna, ale moc Ducha Świętego. Dlatego trzeba nam dziękować Duchowi Świętemu, że nas prowadzi i daje swoją moc. Święty Szczepan tego właśnie nas uczy – współpracy z Duchem Świętym.

Podsumowując powyższe, życzę wspólnocie św. Szczepan

1. Dalszego rozwoju życia powołaniem człowieka świeckiego w Kościele i świecie.

2. Współpracy z Duchem Świętym w rozeznaniu i pełnieniu woli Ojca. Korzystajmy przy tym ze Słowa Bożego, ćwiczeń duchownych, Eucharystii i modlitwy.

3. Realizacji misji Jezusa Chrystusa w budowaniu Królestwa Bożego poprzez apostolstwo i ewangelizację wszędzie, gdzie jesteśmy posłani. 

4. Rozwój miłości do Maryi.

Niech te 4 filary charyzmatu WŻCh dzieją się na dalszych etapach życia wspólnoty.

Wspólnocie św. Szczepana życzę przynajmniej 100 lat, choć jak mówi tradycja Sodalicji Mariańskiej, żyją one po kilkaset lat.

o. Adam Schulz SJ, pierwszy asystent wspólnoty św. Szczepana