W sobotę 11 grudnia WŻCh w Warszawie przeżywała adwentowy dzień skupienia. Spotkaliśmy się na zoomie, aby jak najbardziej ułatwić wszystkim udział. Takie skupienia są naszą tradycją, jednak ten dzień był wyjątkowy. Gościliśmy bowiem naszą prezydent Martę Lewandowską-Harasimowicz, naszego opiekuna z Rady Wykonawczej Jolę Żero-Grochowską oraz Justynę Telicką z poznańskiej wspólnoty. A duchowo zanurzaliśmy się w wezwanie jubileuszowego Roku Ignacjańskiego, by w Chrystusie zobaczyć wszystko na nowo.

Marta, która poprowadziła całe skupienie, rozpoczęła prezentacją o apostolstwie, jednym z trzech filarów WŻCh, obok wspólnotowości i duchowości ignacjańskiej. Nigdy dość przypominania sobie o nich i o potrzebie równowagi pomiędzy nimi. Inaczej będziemy się chwiać jak stołek na trzech nierównych nogach… Temat apostolstwa wiązał się z letnim seminarium i wpisywał w hasło nowego roku liturgicznego: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Przypomnieliśmy sobie, że istotą apostolstwa nie jest aktywizm, lecz duch służby, uważność i otwartość na innych. Podjęte z Chrystusem w miłości wszystko może być misją: od prowadzenia rekolekcji po upieczenie ciasta dla kogoś… Marta mówiła o osobistym wezwaniu każdego z nas do wprowadzania Chrystusa w nasze środowiska oraz o dziełach apostolskich podejmowanych przez wspólnotę krajową.

Później mieliśmy czas na medytację, podczas której prosiliśmy o łaskę zobaczenia naszego indywidualnego i wspólnotowego apostolstwa na nowo. Rozważaliśmy fragment z Ewangelii wg św. Łukasza 10,1.17 o posłaniu siedemdziesięciu dwóch uczniów. Przyglądaliśmy się swoim powołaniom, swojemu apostolstwu: w rodzinie, pracy, wspólnocie, społeczności, w jakiej żyjemy. Odkrywaliśmy na nowo, przez jakie konkretne działanie bierzemy udział w Chrystusowej misji budowania królestwa Bożego, pamiętając, że wszystko, co ma źródło w miłości, jest apostolstwem. Podczas dzielenia w grupach, a potem na forum, mogliśmy zobaczyć, jak różnorodne dzieła podejmują poszczególne osoby i wspólnoty. Jedna z uczestniczek podzieliła się pięknym cytatem: „To, co trzymam w ręku, zawsze mogę stracić; to, co trzymam w sercu, zostanie”. Mówiliśmy o tym, że Jezus, posyłając, uzdalnia do posługi, daje moc, radość, odwagę – a te dary rodzą wdzięczność. Żadna sytuacja życiowa nie zwalnia nas z apostolstwa. Jest ono możliwe nawet bez wychodzenia z domu. Zmiany spojrzenia na swoją posługę doświadczają szczególnie starsze wspólnoty, które identyfikowały się z uczniami powracającymi już z misji. Szukają one nowych form służby, rozeznając swoje siły i możliwości.

Po krótkiej przerwie spotkaliśmy się na następnej części skupienia. Justyna Telicka wprowadziła nas w temat rewizji życia charyzmatem WŻCh, którą – podobnie jak cała WŻCh w Polsce – chcemy przeżyć w Roku Ignacjańskim, by na nowo rozpalić ducha i być lepszymi świadkami Chrystusa. Takim świadkiem stała się dla nas Justyna, która z radością i entuzjazmem podzieliła się darem poznańskiej wspólnoty – materiałami do rewizji. Otrzymaliśmy przejrzystą tabelkę, pomocną w rozważaniu życia trzema filarami WŻCh na poszczególnych etapach procesu wzrostu we wspólnocie. I choć tabelka może się kojarzyć z jakimś sztywnym i formalnym rozliczeniem, jej istota jest głęboko duchowa. Przywołam jej założenia, które mocno do nas przemówiły i odzywały się echem podczas dzielenia w grupach i na forum:

1. Ignacjański proces nawrócenia z okazji roku jubileuszowego jest darem dla Wspólnoty;

2. Bóg jest pierwszy w tym procesie – On chce się ze mną spotkać w tym procesie;

3. Hojność i wielkoduszność otwiera moje serce na Boże poruszenia;

4. Duch Boży działa „tu i teraz” – w obecnej sytuacji mojego życia;

5. W tym procesie rewizji wszyscy jesteśmy dla siebie towarzyszami – przechodzimy od rewizji osobistej do wspólnotowej;

6. Kto chce, szuka sposobu, kto nie chce, szuka powodu.

Perspektywa przeprowadzenia rewizji budziła w nas przede wszystkim radość i nadzieję na odnowienie naszego życia i przeżycie przygody z Bogiem, który przygotował dla nas wielkie rzeczy, jeśli tylko przyjmiemy Jego zaproszenie z otwartymi sercami. Zobaczyliśmy rewizję jako szansę na ucieszenie się wspólnotą i dostrzeżenie jej bogactwa, na powrót do pierwotnego zapału, zachętę do podjęcia przymierza. Mówiliśmy także o lękach: przed postrzeganiem rewizji jako trudu, przed brakiem czasu, przed tym, co odkryjemy, przed możliwym odejściem części osób ze wspólnoty. Ale chcemy pomagać sobie nawzajem modlitwą, wspieraniem się (tu duża rola odpowiedzialnych za wspólnoty podstawowe), dawaniem sobie nawzajem wolności. A Justyna umocniła nas, mówiąc, iż jednym z owoców rewizji w Poznaniu było odkrycie, że kocha się wspólnotę! Myślę, że już podczas sobotniego spotkania mogliśmy zasmakować tego uczucia: gdy cieszyliśmy się swoją obecnością, doświadczeniem krajowej wspólnoty i Bożymi poruszeniami w nas.

Idę dalej z radosnym oczekiwaniem, że rewizja będzie naszym wspólnotowym adwentem.

Małgorzata, Wspólnota W Sercu Jezusa