Wspólnota Życia Chrześcijańskiego w Warszawie rozpoczęła nowy rok pracy formacyjnej Mszą św. w niedzielę 18 października o godz. 17.00 w dolnym kościele w sanktuarium św. Andrzeja Boboli. Z powodu epidemii i związanych z nią obostrzeń sanitarnych zebrała się niewielka grupa osób, ale dziękowaliśmy Bogu, że mogliśmy spotkać się na wspólnej modlitwie. Nasz asystent o. Leszek Mądrzyk w homilii nawiązał do Liturgii Słowa. Zwrócił uwagę na to, że św. Paweł w liście do Tesaloniczan dziękuje Bogu za wspólnotę wierzących, wspominając ich „dzieło wiary, trud miłości i wytrwałą nadzieję w Panu”. Kaznodzieja odniósł te słowa do naszych wspólnot, w których dzielimy się wiarą i życiem.

W refleksji nad Ewangelią, której myślą przewodnią były słowa: „Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”, o. Leszek podkreślił, że tak jak na monecie widniał obraz Cezara, tak każdy człowiek i całe stworzenie jest obrazem Boga Stwórcy. A naszym zadaniem jest to, o czym mówi św. Ignacy w Fundamencie ćwiczeń duchowych, aby Boga wielbić, okazywać Mu cześć i służyć Mu.

Ta niedziela była niedzielą misyjną rozpoczynającą tydzień misyjny pod hasłem „Oto ja, poślij mnie”. Nasz asystent zauważył, że naszym zadaniem jest modlitwa za misje i pomoc materialna. Wyrazem tego stała się kolekta, którą przeznaczyliśmy na potrzeby misji. Ale to oczywiście nie wszystko. To hasło dotyczy każdego z nas, naszej dyspozycyjności w wypełnianiu misji, do której zostaliśmy powołani. Ojciec Leszek zachęcał nas, abyśmy uważnie wsłuchiwali się w to, do czego zaprasza nas Bóg w tym trudnym czasie pandemii, abyśmy dbali nie tylko o swoje potrzeby, ale też o innych, niosąc pomoc i słowa otuchy.

Po Komunii św. podziękowaliśmy za dotychczasową posługę animatorce Ewie Poleszak i koordynatorowi Adamowi Skutnikowi. W chwili modlitwy wstawienniczej do pełnienia posługi posłani zostali: nowy animator lokalny Anna Grochola i koordynator Beata Mikołajczuk-Gąska. Eucharystię zakończyło uroczyste błogosławieństwo

Niestety, z wiadomych względów nie mogliśmy spotkać się na wspólnej agapie. Tęsknimy za czasem, kiedy będzie to możliwe.